Enkele weken geleden bereikte ons groot nieuws: de BMI is niet langer de te volgen richtlijn als het op lichaamsvet aankomt. Zij die op de hoogte zijn, weten dat het nu met een lintmeter te doen is. Nu is obesitas gevaarlijk, maar tegenwoordig denkt elke 14-jarige dat hij/zij te dik is. Beetje zoals Aleksandar Mitrovic en Maggie De Block – ook goed voor krantenkaternen vol interviews, commentaren, geleuter en gelul.
Het is lang niet beperkt tot hypergevoelige fashionistas: elke man of vrouw krijgt complimenten als hij/zij 2-3 kilo is afgevallen. Ondergetekende ontving gister nog een pluim omdat ik klaarblijkelijk wat zou vermagerd zijn. Ik antwoordde dat het waarschijnlijk lag aan mijn wegens vermoeidheid bleke huidskleur (gezond!) en de bijziendheid van de jongedame die me de lofbetuiging toewierp. Al zette me het wel aan het denken.
Ik ben een kebabdakloze in de Leuvense binnenstad. Kebab is een fantastische snack. Een kwartje Turks brood, in het beste geval net uit de oven. Vlees waarvan we de oorsprong niet (willen) weten, bedolven onder saus waar je adem enkele uren later nog altijd naar ruikt. Opties allerhande (mijn favoriet: fetakaas), maar bovenal: een stapel groentjes waardoor het lijkt dat we toch een beetje verantwoord bezig zijn.
Easypeasy? Vergeet het. Pita kan je nog thuis maken, maar goede kebab vereist een homp vlees aan het spit. In de reportagereeks ‘Kebab van de week’, wekelijkse mik in het eerste seizoen ‘Oh Oh Studentiko’, noteerden we zelden een zaak die meer dan 8/10 haalde op de schaal van Komen eten. Dieptepunt: de Pyramide op de Naamse. Ontdek daar waarover UB40 ooit ‘Rat in mi kitchen’ schreef. (De prijs van 3.5 euro gaf het wel een béétje weg.)
Waar het dan wel goed was? Jaar en dag trok ik naar Eethuis Vesalius, maar daar is de KU Leuven de volledige site aan het hernieuwen. Weg eethuis, weg uitbaters met de eeuwige glimlach die zout op de frieten strooiden alsof het elke dag vorst was.
Dan De Babyloniër, mijn toevluchtsoord op nachten dat de ochtend niet kwam. Al enige tijd een gokkantoor. Weg sympathieke Nederlander met de pet die me altijd korting gaf.
De Tigris misschien? Ideaal van of naar de Lido/Odil gaand, maar tegenwoordig rijst er ene sushi bar (foto) uit de grond. Rauwe vis die wint van gegrild vlees: droevige tijden.
De Pita Grill Room aan de Oude Markt, die is om nog steeds onduidelijke redenen gesloten en afgeplakt. Weg, groezelige snackbar, waar ik graag aan een kruk zat en gesprekken voerde met de zoveelste binnenvallende zatlap.
En laatst nog sloot de Kebab 2000. Die deed me nog het meeste pijn. Daar haalde ik mijn welverdiend maal na een bovenmenselijke inspanning aan het Sportkot. Een laatste klim naar boven en boefen wijl een bad volliep, gewoon om de dood uit te dagen na de maaltijd.
Vertel mij, vrienden-kebabliefhebbers, waar moet ik heen? Straks ga ik nog denken dat de döner kebab in de stations, die met de eeuwige actieprijs, nog een delicatesse zijn. Begin me niet over de Ali Baba of het Hoekske. Toon mij een plek waar er alleen kebab en dürüm op het menu staat. Ik wil geen goedkope pizza’s of spaghetti in aluminium bakjes voor mijn neus zien dampen.
De gouden tip krijgt een diner in het etablissement van zijn/haar voorkeur.
Nog een verhaaltje 
Het is buiten Leuven centrum, maar het blijft voor mij een van de betere kebabzaken: Nemrut in Heverlee.
Idd: Nemrut in Heverlee. Of de Cappodicia in de Brusselsestraat: was vroeger heel goed maar ben ik al lang niet meer geweest.