Hop Timehop

Ik ben telkens weer met verstomming geslagen als ik ‘Timehop’/ ‘On this day’ / ‘Op deze dag’ raadpleeg.
“Is dat al zo lang geleden?”
Zo is het vandaag maar liefst acht (!) jaar geleden dat ik mijn eerste contract ooit tekende. Het was er eentje op interimbasis, het soort tijdelijk contract dat anderhalf jaar duurde. Time is a flat circle.

Het sollicitatiegesprek was niet meer dan een formaliteit. Ik werd warm aanbevolen door een vriend van me. Zo eentje die tot op de dag van vandaag meegaat, en waarvoor ik Timehop niet nodig heb om te weten dat ik hem intussen meer dan 15 jaar ken. Bijna de helft van mijn leven evolueer ik met dat kieken. Hij heeft intussen vier kinderen en nog amper haar, ik bén nog steeds een kind en masseer mijn weelderig kapsel wekelijks met ‘Petrole Hahn’. De groene.

Anyway, die eerste job. Webredacteur. De nieuwssite up to date houden door de telexen in de gaten te houden, artikels te plaatsen, er foto’s en goede titels bij te zoeken, links bij te zetten… The whole day long. Welkom in de journalistiek, jonge vriend – vergeet alles wat ge ooit op televisie gezien hebt, en zit stil achter uw computer.

Het eerste weekend mocht ik me wagen aan een eerste moordshift. Het bleek een experiment waarvoor ik het proefkonijn was. Werken van 8 tot 23u. Mocht van thuis uit, want dan waren lunch en avondeten iets makkelijker te fiksen dan op een lege redactievloer. Hoe dat met uitbetaling zat, ben ik vergeten, maar er was een manier om dat legaal te maken.

Ik heb die shift exact 2 zater- en 2 zondagen volgehouden. Na een noodkreet van de nieuwe kwam er iemand ’s ochtends bij, van 8 tot 12u. Ik deed dan voort van ’s middags tot ‘s nachts, wat minder moordend was, maar toch nog steeds slopend. Zeker rond de klok van tien was het pompen of verzuipen, want dan eindigden minstens drie matchen in de hoogste klasse van het voetbal.

Het was meer dan eens een heksenketel. Ons systeem liet niet toe dat je langer dan 8u verbonden bleef met het netwerk, en om te vermijden dat werk verloren zou gaan, herstartte ik mijn computer geregeld. Zo ook toen de Vlaamse regering de bouwvergunning voor Oosterweel goedkeurde. Live in het zeven uur-journaal. Een nieuws-sms ging de ronde (jaahaa, acht jaar geleden!), maar van onze redactie bleef het stil. Bewijs dan maar eens, tijdens een kwade telefoon, dat ge niet op uwe zetel aan het pitten waart.

Het moeilijkste toen, en dat klinkt misschien vreemd, was het sociaal isolement. Ik stopte het eerste weekend al met zaalvoetballen, of wat daarvoor moest doorgaan. Van mijn makkers, die ik jarenlang op zaterdagavond zag, heb ik zelden nog iemand gezien of gesproken. Want elk weekend moest ik werken, en ook al dacht ik zaterdagnacht nog ergens op te dagen na mijn shift, meestal moest ik alsnog afzeggen omdat ik tot lang na middernacht hier en daar wat aan het bijschaven was. The work never ends. Vraag me niet waarom ik al voor de derde keer in het Engels overschakel, it’s just something I like to do.

In het verlengde daarvan: ik deed die job graag. Je begint altijd onderaan de ladder, en later bleek het ook een tijdelijke fase die leidde tot mooie kansen. Tijdens het verslagen van de Olympische Spelen, in augustus, slaagde ik erin om de triomf van Tia Hellebaut te combineren met een stuk over de 4×100 meter bij zowel de mannen als de vrouwen. Toen wist ik: ik ben klaar voor een stap hogerop. En blijkbaar had mijn baas dat door, want vanaf september 2008 mocht ik op weekdagen op de redactie opdraven. In Hasselt, nota bene. Ik vertrok dagelijks om 7u, met de trein uit Leuven, naar het verre Limburg.

Het werd die winter, in de koudste nacht, -21 graden.
Die job deed ik iets minder graag.