Hoe langer deze blog online prijkt, hoe gekker de reacties. Is dat allemaal echt gebeurd? Ja en nee. Meent ge wat ge schrijft? Misschien, misschien ook niet: aan u de keuze. Waarom zet ge dat eigenlijk op internet? Ik verwijs dan naar de laatste zin van dit stukje. Wat me brengt bij mijn schrijfsels over de liefde: vragen ze wat mijn vriendin daarvan vindt. Vraag het haar zelf?
De vreemdste opmerking die ik kreeg, kwam van een van mijn beste vrienden. “Ach, het komt toch allemaal neer op vroeger was alles beter.” Urgh. Nee toch? Ik schrijf over het heden in geromantiseerde anekdotes die – toegegeven – al eens teruggrijpen naar herinneringen van weleer. Dat is nu eenmaal waar de inspiratie mij naartoe drijft. Ik kan een sausje van nostalgie best smaken, maar het leven is nog nooit zo mooi geweest.
Ons geheugen heeft overigens de wonderlijke kracht om de slechte dingen selectief te verdringen. Neem nu weer dat verhaal van het station van Aarschot: dat is echt gebeurd, maar dat heb ik jarenlang verdrongen. Tot het lief (nu vrouw) van een vriend me vertelde dat ze uit die Vlaams-Brabantse gemeente kwam. Ze was een leeftijdsgenoot, dus misschien kende ze dat meisje van toen wel? Het speciaalbier is zelden zo hard aangekomen als nadat ik haar die anekdote vertelde, zes jaar na datum. Nooit met een levende ziel over gepraat.
Ze kende ze overigens niet.
Ik ben nochtans een open boek. Vraagt en gij zult antwoord krijgen. Siri, maar dan in het echt. Meestal versta ik de vraag ook en luister ik naar de doorvragen. Ik lieg nooit, want als je dat doet, moet je dingen gaan onthouden. Het gevolg zou zijn dat ik mezelf hopeloos vastpraat: ik begin daar dus niet aan. Al ben ik wel van het principe dat, als je iets wil weten, je het moet vragen. Op de man/vrouw af. Geen achterkamertjespolitiek: daar wordt de laatste maanden al genoeg aan gedaan.
Ik schrijf niet als therapie. Ik geloof daar ook niet echt in, want toen mijn leven voor geen meter liep, vloeiden er ook geen verhaaltjes uit mijn vingers. Ik houd er wel van te kunnen ventileren. Dingen te schrijven waar ik achtersta, of net helemaal niét meen. Een beetje zoals de comedian die on stage vegetariërs uitmaakt voor knaagdieren, terwijl hij zelf al jaar en dag geen vlees meer eet. Niet de veggies, maar zijn publiek als (proef)konijnen.
Deze site is geen experiment, maar ik wil toch melden dat het maar verhaaltjes zijn, zoals ik ook ooit in de about schreef (die blijkbaar niemand leest). Ik pen geen vervolgverhalen of essays – ik zou willen dat ik dat kon en hoop ooit in een lang betoog vurig mijn standpunt te kunnen vertolken.
Tot zover blijft het bij af en toe eens proberen. Ik ben een probeerder. Als ik dus een gevoelige snaar raak, is het de bedoeling die emotie te bereiken. Uw verstand overtuigen dat het ik-personage een punt heeft, tracht ik in het dagelijkse leven echter al lang niet meer. Sommigen noemen dat cynisme. Ik noem dat rust.
Trouwens: vroeger was toch alles beter.
Nog een verhaaltje 
IK ZEI NIET DAT ALLES VROEGER BETER WAS