Telkens de avond valt, en dat is tot op heden onvermijdelijk, hangt er elektriciteit in de lucht. Hij haast zich, slalomt met zijn fiets door de menigte en haalt maar nipt het vertrekuur. Het is een groot raadsel: de trein die hij neemt, heeft nooit vertraging. Een van de vele vraagstukken des levens. In dezelfde categorie: waarom word je altijd wakker met een slecht liedje op de radio? Waarom ligt Matthew McConaughey zijn haar altijd goed, en het jouwe niet? En waarom regent het altijd als je fietst?
Hij besluit er niet over te peinzen. Uit het raam te kijken, schimmen in de duisternis te onderscheiden. Eens gearriveerd op de eindbestemming acht hij het een must om zijn muts op te zetten. Het is koud, vindt hij. Niet té, maar wel de temperatuur waarop er al damp uit je mond komt als je niet via je neus uitademt. Regenen doet het niet als hij op zijn fiets stapt. In de verte weerklinkt een beiaard.
Zijn vrienden zijn er al. Hij begroet ze, maar hult zich voorts in stilte. Vanavond staat er heel wat op het spel. Zelden zo gespannen toegeleefd naar een moment waar hij geen vat op heeft. Vorige keer vermeed hij de confrontatie, maar vluchten kan niet meer. Er zijn zelfs al klappen uitgedeeld. Hij besluit nog snel een ongezonde hap te consumeren, want de maag wil ook wat. Het hoofd zit al vol. Zal zij ook komen?
Anderhalf uur lang gieren de zenuwen hem door zijn keel. Zo’n avond waarvan je “vooral moet genieten”, hadden ze hem ingeprent. Quod non. Zelfs de pizza smaakt niet zoals gewoonlijk. Hij houdt het bij frisdrank, want zijn fantasie slaat nu al op hol. In zijn gedachten passeren alle doemscenario’s de revue, ook al is daar geen enkele reden toe. Het ziet er bijzonder goed uit. Toch kruipt hij in de hoek.
Ze komt binnen. Op tijd om een rollercoaster van emoties te beleven. Ze zal hem eveneens behoeden van geweld. Hij, zelden zenuwachtig, is onderdeel van een spel waarop hij geen vat heeft. Dat leidt tot frustratie – moest hij een nagelbijter zijn, zijn vingers lagen open.
Plots: een lach. Over de zoveelste nietszeggende commentaar betreffende de gebeurtenissen. Meteen daarop: gejuich.
Zijn lijf ondergaat een metamorfose. Als een uitgewrongen dweil sleept hij zich naar het einde toe. Niet langer in verticale, maar in horizontale positie. Er komen zelfs bubbels aan te pas.
Op 9 december kwalificeerde AA Gent zich voor de tweede ronde van de Champions League.
Nog een verhaaltje 